Angst is misschien wel de meest basale emotie, die direct met je bestaan als kwetsbaar mens is verbonden. Het is niet goed om angstig te blijven. Maar omdat het een directe lijfelijke reactie is, is het moeilijk om de angst tot bedaren te brengen. Franciscus en zijn broeders leerden de dagelijkse angsten en zorgen los te laten. Als je jezelf en je bezit loslaat hoef je ook niet meer bang te zijn jezelf of je bezit te verliezen.
Op plotseling opdoemend gevaar reageert de mens doorgaans op drie manieren: fight, flight or fright. Je vecht, je vlucht of je verlamt. Maar omdat Franciscus zijn vertrouwen op God heeft laten groeien, had hij geleerd het gevaar recht in de ogen te kijken. Dat je daarbij best streng mag oordelen over de neiging tot vechten, vluchten of verlammen vertelt het verhaal van de wolf van Gubbio:
De stad Gubbio leefde in angst, omdat een wolf de omgeving terroriseerde. Franciscus besloot de stad uit te gaan en de wolf op te zoeken. En terwijl de wolf dreigend op hem af kwam, maakte Franciscus een kruisteken over hem en zei: ‘Kom hier, broeder wolf, en doe mij en anderen geen kwaad.’ De wolf hield in, liet zijn bek dichtvallen en kwam, mak als een lammetje, voor de voeten van Franciscus liggen. Toen sloot Franciscus een vredespact met de wolf: het dier zou niemand meer kwaad doen en de stad Gubbio zou voor hem zorgen. Aldus geschiedde. De bevolking ging van het makke dier houden, als was het een minderbroeder die van de deur tot deur trok om te bedelen.
